από το βιβλίο του «Εόρτια Μηνύματα», Εκδόσεις Αποστολικής Διακονίας

Εάν βασιλείς και ηγεμόνες εκληρονόμησαν παρά των γονέων των τους θρόνους και τους τίτλους, εάν πλούσιοι και μεγιστάνες κληροδοτούσιν εις τα τέκνα των αγαθά και προνόμια διάφορα, ο εορταζόμενος σήμερον μεγαλομάρτυς του Χριστού Γεώργιος ευρέθη κληρονόμος βαρείας παρακαταθήκης του πατρός του. Ήτο υιός μάρτυρος. Και εκληρονόμησε παρά του πατρός του το μαρτύριον ως παράδοσιν και παράδειγμα. Ποίαν σημασίαν έχει η βαρύτατη αυτή κληρονομιά, θα αναπτύξει δια βραχέων σήμερον ο λόγος.

1. Πάντοτε αι οικογενειακοί αρχαί και παραδόσεις ασκούσι την επίδρασιν αυτών εις τα τέκνα. Παραδείγματα δε αρετών διαφόρων, παρακολουθηθέντα συνεχώς και εκ του πλησίον εις τον κύκλον του αμέσου ημών περιβάλλοντος, δημιουργούν ισχυράν εντύπωσιν και αποτυπώνουν πολλάκις την σφραγίδα των εις τα πρόσωπα τα ευρισκόμενα εις στενωτέραν οπωσδήποτε επαφήν.

Δια τον άγιον Γεώργιον υπήρξε ευτύχημα ότι, από της απόψεως αυτής, έζησε τα πρώτα του χρόνια μέσα εις ατμόσφαιραν χριστιανικής πίστεως και αρετής. Και του εκληροδότησαν οι ευσεβείς γονείς του ως πολύτιμον κεφάλαιον την χριστιανικήν πίστιν και ευσέβειαν. Ο μαρτυρικός δε θάνατος του πατρός του, ενω από πολύ μικρόν τον κατέστησεν ορφανόν, εξ άλλου όμως συνετέλεσεν, ώστε η πιστή και ενάρετος πατρική φυσιογνωμία, περιβεβλημένη ήδη και τον φωτοστέφανον του μαρτυρίου, ν' αποτελέση δια τον νεαρώτατον τότε Γεώργιον φωτεινόν μετέωρον, την τροχιάν του οποίου ευχαρίστως θα επεθύμει να αξιωθη και αυτός να ακολουθήση, διαγραφών λαμπράν και ένδοξον την πορείαν του βίου του.

Όταν κατόπιν, επάνω εις την ακμήν της ηλικίας του και εις την θριαμβευτικήν του στρατιωτικήν σταδιοδρομίαν, ένα διάταγμα του αυτοκράτορας Διοκλητιανού επέβαλεν εξορίαν, θάνατον, και τα φοβερώτερα βασανιστήρια εις τους χριστιανούς, ο Γεώργιος ησθάνθη εντός αυτού έντονον την κλήσιν και τον ενθουσιασμόν προς το μαρτύριον. Ο υιός του μάρτυρος πατρός ησθάνετο τους παλμούς της καρδίας του να συντονίζονται προς Ουρανίας συμφωνίας γνωρίμου φωνής — της φωνής του πατρός του — εις τον παιάνα τον νέον: «ίτε παίδες μαρτύρων... «αυτή εστίν η αίώνιος ζωή...» και «αυτή, εστίν η νίκη, η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών» εις «τον μόνον αληθινόν Θεόν και ον απέστειλεν Ιησούν Χριστόν». Και επηκολούθησεν η θαρραλέα και εκουσία ομολογία του Γεωργίου, ότι είναι «πιστός άχρι θανάτου» εις τον Σωτήρα Χριστόν, δια να διαδεχθούν την ομολογίαν αυτήν μαρτύρια φοβερά και ανεκδιήγητα και θάνατος ηρωικός και μαρτυρικόν στέφος άφθαρτον και αμάραντον.

2. Και εκείνος μεν απεδείχθη τοιουτοτρόπως αντάξιος συνεχιστής του πατρικού προηγουμένου. Εσκέφθημεν όμως, αγαπητοί, ότι και ημείς οι σημερινοί εορτασταί της μνήμης του δεν είμεθα ξένοι προς τους αθλοφόρους μάρτυρας; Εσκέφθημεν ότι και ημείς «είμαστε απόγονοι μαρτύρων»; Πράγματι, εκείνοι προηγήθησαν εις τους υπέρ πίστεως αγώνας και εις αυτό το μαρτύριον, και μας άφησαν ως κληρονομίαν την πίστιν εις τον Σωτήρα Χριστόν, υπέρ του ονόματος του Όποιου αυτοί ηγωνίσθησαν και εθυσιάσθησαν. Εάν όλη η κατά της χριστιανικής πίστεως εκστρατεία — και Ιουδαίων και Ρωμαίων και αιρετικών και όλων των μέχρι των τελευταίων χρόνων αρνητών και πολεμίων — δεν κατώρθωσε να κλονίση τα θεμέλια και το οικοδόμημα της πίστεως ημών, τούτο οφείλεται μεν πρωτίστως εις το ότι της πίστεως ταύτης η αλήθεια και το κήρυγμα είναι «εξ ουρανού και ουχί εξ ανθρώπων», οφείλεται όμως και από ανθρωπινής πλευράς εις το αίμα των μαρτύρων. «Μέσα απ' τους τάφους των ανθίζει η πίστη αυτή πού μας φλογίζει», έγραψεν ευσεβής ποιητικός κάλαμος. (Γ. Βερίτης).

Εάν δε ως Έλληνες καυχώμεθα, ότι η ιστορία των πατέρων και των προγόνων μας αποτελεί λαμπράν δι' ημάς κληρονομίαν και παράδοσιν, ας μη λησμονώμεν ότι και ως χριστιανοί, ορθόδοξοι μάλιστα, έχομεν «τοσούτον περικείμενον ημίν νέφος μαρτύρων», έχομεν πάνθεον μέγα μαρτύρων και ηρώων της πίστεως, το όποιον κατά το πλείστον είναι ελληνικόν, αλλά και οπωσδήποτε, εξ επόψεως συγγενείας πίστεως, είμεθα «συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού».

Οφείλομεν λοιπόν να φανώμεν και ημείς αντάξιοι της μαρτυρικής παραδόσεως των πατέρων μας. Εάν δε εκείνοι με τόσον ηρωϊσμόν ηγωνίσθησαν «μέχρις αίματος», δεν είναι και ιδικόν μας χρέος να συνεχίσωμεν, ανοδυνότερον πάντως ημείς, την ηρωϊκήν των παράδοσιν «ούπω μέχρις αίματος...προς την αμαρτίαν ανταγωνιζόμενοι» (Έβρ. ιβ' 4) και μη αυτομολούντες προς αυτήν;

Ας μας εμπνέη το παράδειγμα των. Ας μας φρονηματίζη η παράδοσις των μαρτύρων. Ας μας ενισχύη δε και η Χάρις του Αναστάντος Σωτήρος εις την προσπάθειαν της ηθικής τελειώσεως ημών, δια να γίνωμεν και ημείς τροπαιοφόροι κατά της αμαρτίας και να συμβασιλεύσωμεν και συνδοξασθώμεν μετά του Τροπαιοφόρου αγίου Γεωργίου, «διαπαντός ευλογούντες τον Κύριον και υμνούντες την ανάστασιν αυτού» εις τους αιώνας.